Bij de eerste lichten die aangaan, de eerste beats die klinken kan ik er toch echt niet omheen. De Backstreet Boys zijn geen ‘boys’ meer, en de fans zijn hun 16-jarige leeftijd in ieder geval lichamelijk ontgroeid. Maar ieder meisje dat afgelopen zondagavond tijdens de inzet van Everybody even haar ogen sloot en tergende pijn in de oren voelde van alle gillende vrouwen merkte geen verschil met tien jaar geleden: vanavond ben ik weer 16.
Het is donker in Ahoy, alle spotlights zijn gericht op het enorme podium. Niemand kan zien dat er een big smile op mijn gezicht verschijnt wanneer de mannen door het filmdoek heen springen. Het zijn mannen, ja. Een naamsverandering zou geen slecht idee zijn gezien hun postuur. Gelukkig zijn de danspasjes niet de meest ingenieuze dansmoves die ik ooit heb gezien, dus de ietwat gezette AJ moet het de hele show vol kunnen houden.
Direct heb ik spijt van mijn bioscoopbezoek aan This is it, de documentaire over wat de beste en grootste show van Michael Jackson had moeten zijn. Ik probeer het idee uit mijn hoofd te bannen dat Everybody een slap aftreksel is van Thriller. Nog zwaar onder de indruk van Jackson’s 3d-films, tientallen dansers die uit de grond schieten, bulldozer op het toneel en geweldige band, vallen de vier ventjes op een groot, leeg podium een beetje in het niet. Zijn het echt vier rode kistjes waar ze op zitten tijdens I’ll never break your heart? Ach, ze zijn natuurlijk ook een dagje ouder en ik zwaai mijn armen in de lucht en schreeuw het hele nummer letterlijk mee.
Ik voel een sms, van een vriendin die fotografe is en op dat moment voor het podium foto’s maakt: ‘Die Nick is lelijk van dichtbij!’… Goed. Ik besluit me weer niet uit mijn BSB-mood te laten halen en kom zelfs tot de genante ontdekking dat ik van Larger than life elk danspasje ken. Ik ben toch zeker drie weken fan geweest, dus ik ben best trots op mezelf dat ik het nog weet. Ik ben tenslotte ook geen 16 meer. Een van mijn vriendinnen (verdachte wenst anoniem te blijven) bewijst tijdens The One dat zij toch echt de grootste fan is en vertelt mij de geboortedatum van Nick.
Dat de Backstreet Boys echt van hun fans houden hebben ze mij wel bewezen. Ze geven gehoor aan het spandoek met de vraag alle ‘old songs’ te zingen: van I want it that way tot As long as you love me. Maar om de drie klassiekers wordt een nummer van het nieuwste album gezongen. Van deze gelegenheden maakt het publiek massaal gebruik om even te zitten en de stembanden te laten rusten. De ‘boys’ pakken op hun beurt een rustmoment tijdens de ballads, nadat de danseressen krukjes voor ze klaar hebben gezet.
Tijdens mijn favoriet The Call bedenk ik dat mijn lach vanaf het begin is gebleven. Niet alleen de muziek brengt me terug in de tijd, ook het vertoon van de jongens zelf. De jaren ’90 baggy broeken hebben het toch nog gewonnen van de skinny jeans en ook de enorme bergschoenen en XL capuchontruien ontbreken niet.
Om een verkeerde reden krullen mijn mondhoeken nog verder omhoog tijdens het lachwekkende nummer Single. In een klap ben ik terug in de realiteit. Vier mannen horen zingen dat ze zo graag single willen blijven… Sorry jongens, daar trappen wij 26-jarigen toch echt niet meer in! Vieren jullie niet binnenkort je 5-jarige huwelijksfeest, en hoeveel kinderen hebben jullie inmiddels?
Met de nieuwe single Straight through my heart is er weer een echt ouderwets Backstreet Boys nummer geboren en als afsluiter zorgt deze ervoor dat de smile tot het einde van het concert is gebleven. Of het een lach was van nostalgie, schaamte of hilariteit is van geen enkel belang. Ik schrik van de anonieme vriendin als ze lachend roept dat we voor het Hilton gaan slapen. Ga ik echt voor het eerst van mijn leven de nacht doorbrengen in een slaapzak voor een hotel waar een paar popsterren logeren? Als we even later bij ons hotel aankomen snap ik pas wat ze bedoelde: ons hotel ligt (toevallig) aan de overkant van het Hilton…
Elke Lodewijks, november 2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten