Londen was tenminste heel even oranje…

Ik weet bij welke club Messi speelt. Wie van het afgelopen seizoen topscorer was van de Eredivisie en ik kan ‘het doelpunt’ van Van Basten uit 1988 als geen ander beschrijven. Maar ik weet ook dat John Terry dezelfde hobby heeft als Tiger Woods en dat Cristiano Ronaldo een affaire had met Paris Hilton…
Het is heerlijk om vrouw én voetbalfan te zijn. Mannen zijn diep onder de indruk als je uitlegt wat buitenspel is. En als een man tijdens een wedstrijd mededeelt dat echt alle kleuren Maarten Stekelenburg goed staan, wordt hij in ieder geval tot de winterstop niet meer aangekeken. In dit geval wordt er door mijn mannelijke omgeving vriendelijk naar me geglimlacht.
Veel vriendinnen snappen niet dat ik van voetbal houd en eigenlijk weet ik zelf ook niet precies waarom ik elke week weer klaar zit om anderhalf uur naar 22 mannetjes te kijken die achter een bal aan rennen. Maar wanneer wordt er niet raar opgekeken als je vanuit je tenen en vals in een kroeg over je eigen land zingt? En als ik een leuk cadeau krijg gooi ik niet mijn handen de lucht in om als een gek te lopen juichen. Wel als Nederland of Ajax scoort. En wanneer krijg je de kans hondenlul te roepen naar een man op tv of bij ergernis je handen in je haar te gooien en scheldend vragen wat die speler wél kan?
Maar als voetbalfan ken je natuurlijk ook mindere tijden, zo blijkt tijdens de WK finale. Voor de aftrap is het geweldig hier in Londen. Midden in Chinatown is een Nederlandse pub en ‘s middags staan hier al meer dan 100 oranje fans in de rij. Wij krijgen vlaggetjes op onze wangen getekend van een mede-Nederlander en de vele talen die door de straten schallen worden verenigd in één kleur. Op de een of andere manier wringt zich af en toe een zwermpje Spanjaarden in de oranje meute die per se voor je neus moeten dansen op de ingenieuze tekst ‘Espagnol Espagnol Espagnol’. Maar gelukkig wint ‘Hup Holland Hup’ het vervolgens qua volume altijd van de Spanjaarden. Niemand die de tekst eigenlijk kent, maar in het geschreeuw klinken af en toe woorden als ‘hempie’ en ‘pantoffels’.
Urenlang zitten we met samengeknepen billen voor te beschouwen voor het grote scherm in O’Neills, we moeten het uiteraard perfect kunnen zien. En er wordt afgefloten. Hier heb ik serieus lang op gewacht: een finale. In 1988 was ik vijf jaar. Het enige wat ik me nog herinner is de verschijning van de legendarische Ruud Gullit. Door zijn charismatische uiterlijk was hij de enige die ik herkende en ik vond hem fantastisch. Als mijn moeder vlechtjes bij me had gemaakt en ik ging naar buiten, was ik er heilig van overtuigd dat voorbijgangers me aankeken en tegen elkaar fluisterden: loopt daar Ruud Gullit?
Inmiddels heb ik mijn droom laten varen en heb ik volledig geaccepteerd dat ik niet op Ruud Gullit lijk. Nu vertel ik tijdens de wedstrijd aan mijn vriendinnen wie Elia is, waar Van Bommel speelt en dat Van der Wiel de knapste is. Hoe briljant Stekelenburg is en dat de scheidsrechter als een dolle gele flyers aan iedereen loopt uit te delen. Dat Fabregas nu gaat invallen, dat Villa levensgevaarlijk is en dat Nigel (ja, ik mag Nigel zeggen) niet denkt dat hij op karate zit en goed wegkomt met geel. Dat Iniesta op een kuikentje lijkt en dat Robben tot twee keer toe een vuvuzela is door een enorme kans te missen. En Kuijt is onterecht verkozen tot aantrekkelijkste Oranjespeler, laat dat duidelijk zijn.
En dan gebeurt het. Iniesta weekt zich los van Oranje en scoort. En dat na wederom een dubieuze (lees dramatische en foute) beslissing van de scheidsrechter. Als hij zo van de kleur geel houdt, laat hem alstublieft naar de Tour de France gaan in plaats van het WK. Daar is het gelukkig een stuk lastiger om geel te pakken.
Hoe dan ook, het is over en uit. De stier wint van de leeuw. Na twee jaar ongeslagen geweest te zijn verliezen we (of is het nu ‘ze’?) één wedstrijd en dat is deze finale. We kunnen weer helemaal overnieuw beginnen.
Maar wat was het geweldig om een oranje Londen te zien. Iedereen is leuk en aardig tegen elkaar, simpelweg omdat je uit hetzelfde land komt. Als dat toch eens overal ter wereld kon… En als ‘de vijand’ voor je staat te dansen lachen we erom en zingen we ons eigen lied er doorheen, hetzij met pijn in ons hart. Maar Londen explodeert, de Spanjaarden hebben echt gewonnen en ineens zijn ze overal. In de fonteinen, op de hoogste standbeelden, bovenop de rode bussen. En de oranje kleur wordt langzaam weggespoeld.
Ik hoef in ieder geval voorlopig geen tapas meer, al heb ik wel enorme trek in paranormale inktvis, heerlijk. Sinterklaas mag van mij dit jaar een keer thuisblijven. En als iemand tegen me durft te zeggen dat het ‘toch maar een spelletje is’, mogen ze van mij voor straf een week naar de Costa del Sol.