Als je in een ander land bent ga je nadenken. Mis ik Nederland? Zal ik het straks raar vinden als de auto’s ineens weer rechts rijden? Zullen de ondertitels van televisieprogramma’s me gaan irriteren terwijl ik een heerlijke donkerbruine boterham eet met verse kaas? Stroopwafels. Drop. Dat Nederlandse eten kan ik allemaal makkelijk missen. Sterker nog, boerenkool met worst, hutspot of zuurkool, ik word er niet warm van. De politieke chaos in Nederland volg ik op veilige afstand. En ondanks dat het verkeer in Londen verschrikkelijk is, heb ik de Nederlandse stress hier nog niet bij automobilisten gezien.
Geloof me, ik ben eeuwig dankbaar dat ik in Nederland geboren ben. Op bijna elk gebied denk ik het beste land ter wereld waar je kan wonen. Dat besef je wel als je in China bent waar mensen woorden als ‘stemmen’ of ‘democratie’ niet kennen. Of in Amerika waar bijna driekwart van de bevolking onder de armoedegrens leeft, een feit dat eigenlijk liever wordt genegeerd. Maar er is iets ‘Nederlands’ wat mij zo tegenstaat…
Elke ochtend scan ik even het Nederlandse nieuws. En toen las ik het op nu.nl. Antonie Kamerling overleden. Het werd nog heftiger: zelfmoord. Mijn allereerste held, Peter Kelder uit Goede Tijden Slechte Tijden is er niet meer. Ik moet een jaar of 8 geweest zijn en was diep onder de indruk van wat die blonde stoere jongen allemaal meemaakte in dat kleine kastje. All Stars was de eerste film die ik meer dan één keer zag in de bioscoop. En vorige week draaide ik nog Toen Ik Je Zag van Antonie als Hero. Naar mijn mening een van de mooiste Nederlandse nummers ooit.
Maar toen flitste een ander beeld door mijn gedachten. Ik herinner me dat Antonie naar Amerika ging om daar een acteercarrière op te bouwen. Uiteindelijk heeft dat alleen een bijrolletje in het vierde deel van The Excorcist opgeleverd. Waarschijnlijk niet wat hij ervan verwachtte. Maar aan alle kanten werd hij door de Nederlandse pers afgemaakt. ‘Dan heb je het wel hoog in je bol.’ ‘Is Nederland ineens niet meer goed genoeg voor meneer?’ Hij kreeg het label van een arrogant ventje dat zijn talent overschatte. Oftewel de meest vreselijke Nederlandse uitdrukking die ooit is uitgevonden: Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. De uitdrukking die elk goed gesprek om zeep helpt.
Ik vind het geweldig dat hij dat heeft gedaan. Ik geloof niet dat iemand die naar Amerika vertrekt om een acteercarrière op te zetten denkt dat hij de beste van de wereld is. Als jij iets geweldig leuk vindt om te doen en je denkt dat je het goed kan, waarom niet? Dan moet je gaan voor jouw grote droom. In een land waar de media nog veel grootser is, om van de wereld van de entertainment nog maar niet te spreken. Bereik je niet precies wat je in gedachten had? Jammer dan. Voor ik naar Londen ging had ik het ideaalbeeld van een razende reporter die wel even geweldige verhalen voor Nederland zou schrijven. Ik weet dat velen het onverstandig vonden om in het beginstadium van mijn leven als freelancer naar Londen te vertrekken, maar dit was voor mijn gevoel mijn kans. En het is best moeilijk als veel opdrachtgevers enthousiast zijn over je werk en van alles beloven, maar toch voor de voor hun goedkopere weg kiezen in plaats van mij. Maar aan de andere kant heb ik hier eindelijk de rust gevonden om mezelf te vinden en ben erachter gekomen wat ik nu écht wil doen. Rust om dat ook echt uit te voeren en tijd om nog een project op te zetten dat heel dichtbij me staat. En ik heb er weer zin in om over een tijdje met mijn rugzakje vol met geweldige ervaringen terug te keren naar Nederland om er weer vol tegenaan te gaan. Al is het een iets ander zijweggetje dan ik een paar maanden geleden in gedachten had. En ik zal het leven hier in Londen wel vreselijk gaan missen…
Als je grote stappen durft te zetten, ga je wel eens onderuit. En dat je daarom wordt afgemaakt in de pers vind ik verschrikkelijk. Heb alsjeblieft respect voor iemand die het lef heeft in het diepe te springen. Zijn of haar droom achterna. Die bekrompenheid in Nederland, daar kan ik moeilijk mee omgaan. Doe maar gek, er zijn al zoveel ‘gewone’ mensen. Wat mij pas echt erg lijkt, is als je 80 jaar bent en denkt ‘had ik maar…’ of ‘wat als…’. En ja, ik herken het wel, je gaat wel eens plat op je bek. Ik zwem niet bepaald in de opdrachten of in het geld. Dat is het risico dat je loopt. Maar als het goed is, word je daar alleen maar sterker van. Bij Antonie Kamerling was het blijkbaar niet goed. Als iemand op zo’n manier zijn gezin, familie en vrienden verlaat, moet er voor hem echt geen andere uitweg meer zijn geweest. Ik kan niets anders hopen dan dat hij nu zijn rust heeft gevonden. Ik zal me hem in ieder geval herinneren als een ware Peter Kelder: een knappe, blonde, talentvolle lefgozer.
Toen Ik Je Zag - Hero
