www.elketxt.nl

donderdag 12 augustus 2010

Een ode aan... Peter Andre

Een ode brengen aan iemand, gebeurt dat nog? Wanneer heb je iemand voor het laatst verteld waarom je diegene zo leuk vindt? Ik was benieuwd of het fenomeen ‘ode’ nog bestaat, ging googelen en stuitte op Ode Magazine. Ik zag al allerlei hommages aan een bijzonder persoon voor me, of een prachtig eerbetoon aan een stad. Maar slechts een klik later was de pret alweer voorbij en voelde ik eerder een soort gevoel van walging opkomen: Ode Magazine, een online community voor intelligente optimisten. Ja, je leest het goed, geen domme, maar intelligente optimisten. Mag ik even een teiltje? Moet je dan minstens een universitaire opleiding hebben gevolgd, of een IQ hebben dat hoger is dan 140? Heel jammer Henkie uit Terschuur, niemand wil jouw ode aan het carbid schieten lezen. En helaas Maartje, ook jouw lovende woorden gewijd aan Mike de Boer worden per direct gedelete. Bescheidenheid en intelligentie gaan hier blijkbaar niet goed samen, maarliefst 457 pagina’s op de website zijn gevuld met mensen die zichzelf hebben bestempeld als ‘intelligent optimist’. Op mijn blog zijn op één pagina de woorden ‘Backstreet Boys’ ‘chocoladecake’ en ‘Ruud Gullit’ te vinden, bepaald niet intelligent genoeg voor Ode Magazine vermoed ik zo. Maar wanneer is iemand eigenlijk intelligent? Ik heb genoeg mensen met een hoog IQ domme dingen zien doen. Intelligentie is voor mij niet belangrijk, maar wat maakt iemand leuk en bijzonder? Ik vind het altijd prettig als iemand over een beetje zelfkennis en humor beschikt. In mijn vriendenboekje heeft iemand bij persoonlijke kenmerken geschreven dat hij ‘intiligent’ is. Dat is meer mijn type mens denk ik. Al is het meer dan 15 jaar geleden, ik weet nog precies wie dat woord heeft geschreven. Of hij het nu expres verkeerd heeft gespeld of niet, ik heb geen idee maar ik vind het briljant. Dus ik zou zeggen, neem jezelf vooral niet te serieus. Een goed moment om de persoon aan te kondigen aan wie ik deze eerste ode opdraag: Peter Andre.

Iedereen die de jaren ’90 bewust heeft meegemaakt kan zich vast wel die nakende, gespierde en zongebruinde man herinneren die onder de waterval heel zwoel ‘Mysterious girl, I wanna get close to you’ staat te zingen. Ik kon het als twaalfjarig meisje allemaal wel waarderen. Sindsdien nooit meer aan deze jongen gedacht. Tot ik naar Londen verhuisde…
Ik had al een paar flitsen gezien van de beste man tijdens reclameblokken op de Britse televisie. Is dat niet die vent van ‘Mysterious girl’? Op internet toch maar eens opzoeken wat hij al die jaren heeft uitgespookt, blijkbaar genoeg om hier nog regelmatig op tv te verschijnen. In 2004 heeft Peter meegedaan aan het realityprogramma ‘I’m a celebrity, get me out of here!’. Tijdens deze show ontmoette hij zijn nieuwe liefde Katie Price, ook wel bekend als opgepompt en strakgetrokken model Jordan. Onder toeziend oog van het Britse publiek bloeide de liefde op en waren beiden niet meer uit de spotlights weg te slaan. De ene na de andere reallifesoap volgde. Ze trouwden, kregen twee kinderen, maar leefden helaas niet lang en gelukkig. Vorig jaar ging het stel na een huwelijk van drie jaar uit elkaar. Maar de kijker heeft natuurlijk alles kunnen volgen via de reallifesoap. En Peter is de lieveling van het publiek, in tegenstelling tot zijn bitchy (ex)vrouw. Hij is de lieve man en vader die geen vlieg kwaad doet en alles voor zijn kinderen over heeft. Ook is hij als een vader voor Harvey, de gehandicapte zoon die Katie kreeg tijdens een eerdere relatie met voetballer Dwight Yorke.
Peter Andre. Iets te lang onder de zonnebank gelegen. Tanden net te lang gebleekt. De blouse schittert iets teveel, schoenen zijn te Dolce & Gabbana. Zijn coupe glimt je tegemoet. Iets teveel spieren. Tja, het is gewoon iets teveel van het goede. Toch vergeef ik het hem allemaal meteen. Zijn muziek? Ook niet mijn kopje thee. En toch vind ik hem echt geweldig. Waarom?
Ik val middenin de nieuwe reallifesoap van Peter: ‘The Next Chapter’. Zijn kinderen zitten met een wesp te spelen. Peter vertelt zijn kinderen dat het geen vlieg is, maar een wesp en dat deze kan steken. Hij wil de wesp weghalen en pakt een papiertje. Maar elke keer als het beestje alleen al dreigt zijn richting op te vliegen komt er een hoog piepend gilletje uit de stoere, gespierde hunk. Hij is gewoon een mietje die niets van de wesp moet hebben en hij heeft de grootste moeite deze weg te houden van zijn kinderen en zichzelf. Kinderen liggen dubbel. Ik ook. En Peter zelf ook. Als de wesp eindelijk het raam uitvliegt staat hij op en loopt hij breedgeschouderd weg. Met een stoere, zware stem zegt hij tegen zijn kinderen: ‘Just call me if you ever get scared of anything…’ Wat een verademing, een man die zichzelf belachelijk maakt! Waarom lachen we allemaal zo hard om mensen die bij ‘Idols’ drie octaven te hoog zingen of als een seksloze zoutzak ‘I will always love you’ staan te kraaien? Deze mensen nemen zichzelf veel te serieus. Peter niet. Terwijl hij ook nog eens echt goed kan zingen.
Ik geef toe, het nummer ‘Flava’ geeft me kippenvel, en niet bepaald omdat ik het zo’n prachtig nummer vind. Maar Peter draagt tegenwoordig ook shirts die de borstkas bedekken, en in zijn clips laat hij voortaan zijn stoere loopjes en gebaren richting zijn ‘buddies’ achterwege. Van een van zijn nieuwe nummers ‘Unconditional’ krijg ik ook kromme tenen. Ik vind het moeilijk hiernaar te luisteren, het hangt aan elkaar van zoetsappige en slijmerige clichés. Maar ‘Behind closed doors’ vind ik oprecht een goed nummer. Misschien moest hij het eigenlijk niet doen, maar hij schrijft in ieder geval zijn eigen nummers. En live zingt hij ook echt goed. Als groot fan van Michael Jackson moet ik zelfs toegeven dat de stem van Peter Andre me heel soms doet denken aan die van de King of Pop. Een klein beetje. Heel soms. In de verte.
Van zijn (voor mij zeer herkenbare) onhandigheid word ik ook altijd vrolijk. Als hij een speelgoedauto koopt voor de verjaardag van zijn zoontje, komt hij zelf in dat autootje aanrijden om deze aan zijn zoontje en alle gasten te laten zien. Een grote groep mensen staat hem op te wachten, en als hij de hoek om komt rijden, iedereen opgewonden naar de mooie auto kijkt, rijdt hij vol tegen de super-de-luxe bolide van de buurman aan. Ook als hij tijdens een optreden dat live op televisie wordt uitgezonden een misstap maakt en naast het podium valt, houdt het publiek alleen nog maar meer van hem.
Tijdens een live televisie-interview krijgt Peter een filmpje te zien van Dwight Yorke, de biologische vader van Harvey. Harvey is het gehandicapte kind van zijn ex die hij als zijn eigen zoon heeft opgevoed. Yorke keek nooit naar het kind om. Peter heeft hem gevraagd of hij Harvey mag adopteren aangezien Harvey Peter als zijn vader beschouwt. Als Yorke hem in het filmpje daarom ‘respectloos’ noemt kan heel Engeland zien dat dat Peter diep raakt. Vervolgens blijft de interviewster doorvragen wat Peter zou doen als de nieuwe man van zijn ex probeert zijn kinderen van hem af te pakken. Waar overigens totaal geen sprake van is. Uiteraard blijft Peter vriendelijk zeggen dat hij dat niet laat gebeuren, zijn kinderen zijn z’n alles. Sterke vraag trouwens, Peter zou maar ineens zeggen dat het hem niets zou kunnen schelen als zijn kinderen hem werden afgenomen. Dan heb je een scoop! Als deze vrouw blijft doorgaan over dit onderwerp wordt Peter emotioneel. Live op televisie vraagt de stoere, getatoeëerde zanger of het interview kan stoppen omdat het hem teveel wordt, hij is duidelijk aangeslagen. En ik zie dat hij echt is, misschien te open en te eerlijk. De tranen van Tiger Woods werkten op mijn lachspieren, maar stiekem huil ik een beetje mee met Peter. Heerlijk, welke vrouw valt nou niet voor zo’n emotionele man?
Misschien is het niet ‘intelligent’ om te kijken naar een soap waarin iemand zijn kleren uittrekt voor een foto’s voor een kalender of zijn kinderen een verhaaltje voorleest. Een privéleven dat op straat wordt gegooid. Maar dankzij deze reallifesoap heb ik een totaal ander beeld gekregen van een in Nederland vergeten zangertje. Maar leven met een open mind is een heerlijk gevoel en ik kan het iedereen aanraden. En er totaal niet mee te zitten dat je niet bij de groep ‘intelligente optimisten’ hoort. Sterker nog, al zouden ze me ervoor betalen. Al moet ik zeggen, in ruil voor een bepaalde kalender met een bepaalde nakende zanger is natuurlijk alles bespreekbaar…

Kijk hier naar het de aanval van de wesp of het emotionele interview!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten